Po raz kolejny w Izbie Muzealnej poświęconej Rodzinie Wodiczków gościli Joanna i Paweł Chudzian. Tym razem opowiedzieli zebranym w Izbie gościom o parkach narodowych w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, które zwiedzili w roku 2010 i 2013. Nie omieszkali też podzielić się swoimi spostrzeżeniami na temat turystyki i jej organizacji w USA.
Ponieważ pierwszą swoją wyprawę po USA rozpoczęli w Bostonie, najbliżej mieli do Acadia National Park. Park znajduje się na wybrzeżu stanu Maine i jest jedynym parkiem narodowym w tym stanie. Park zajmuje obszar 192 km2 i słynie z dzikiej przyrody i latarni morskich, bez których żegluga wśród skalistych wysepek byłaby wręcz niemożliwa. W parku znajduje się pięć latarni morskich, które zostały wybudowane w XIX wieku.
Z Acadii wyruszyli na Florydę, do Everglades National Park. Park został utworzony 6 grudnia 1947 roku, a jego obecna powierzchnia wynosi 6105 km². Jest to największy obszar dzikiej przyrody subtropikalnej zachowany w Stanach Zjednoczonych. Jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym w kontynentalnej części USA. Park ten został stworzony w celu ochrony delikatnego ekosystemu lasów namorzynowych – stanowi największy las namorzynowy na północnej półkuli i jest jednym z najważniejszych miejsc rozrodu tropikalnych ptaków brodzących. Ma również znaczenie gospodarcze – zaopatruje w wodę pitną całą południową część Florydy. W 1976 roku park został uznany przez UNESCO za rezerwat biosfery, a trzy lata później ta sama organizacja wpisała go na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości.
Podczas swojej drugiej podróży do USA państwo Chudzianowie spenetrowali kilka parku narodowych położonych we wschodniej części stanu Utah: Bryce Canyon, Canyonlands, Arches i Zion, leżące w stanie Arizona parki: Antelope Canyon i Grand Canyon oraz położony częściowo w stanach Kalifornia i Nevada Park Narodowy Doliny Śmierci (Death Valley).
Bryce Canyon został utworzony 15 września 1928 roku. Jego obecna powierzchnia wynosi 145 km². Nazwa parku oraz kanionu pochodzi od nazwiska mormońskiego pioniera Ebenezera Bryce’a. Wbrew swojej nazwie, Bryce Canyon nie jest prawdziwym kanionem, ponieważ nie płynie przez niego rzeka. Niecka w kształcie amfiteatru powstała na skutek erozji termicznej i chemicznej. Formacje skalne na terenie parku są różnorodne i wiele z nich posiada nazwy własne.
Canyonlans National Park to park narodowy położony we wschodniej części stanu Utah w Stanach Zjednoczonych. Park został utworzony w 1964 roku; zajmuje powierzchnię 1366,21 km². Obejmuje centralną część Wyżyny Kolorado, której bogata rzeźba powstała w dużym stopniu za sprawą erozji przez dwie łączące się na terenie parku rzeki: Kolorado i Green River.
Arches National Park został założony w 1971 r. na powierzchni 309 m². Procesy erozyjne zachodzą na obszarze Parku Narodowego Arches od ponad 150 milionów lat. W parku znajduje się ponad 2000 naturalnych łuków kamiennych, oprócz tego setki strzelistych wieżyczek i masywnych płetw skalnych. Park zwany jest również Red Rock Wonderland ze względu nie tylko na zadziwiające formacje skalne, ale również kontrastujące kolory, rzeźby i tekstury.
Zion National Park to park, na terenie którego występują liczne urwiska skalne, wodospady i rzeki. Największą atrakcją parku jest Zion Canyon. Nazwa kanionu pochodzi od mormońskich osadników, którzy nazwali go Zion, czyli Syjon. Park położony jest 336 km na północny wschód od Las Vegas. Przez park wiedzie droga Zion Canyon Scenic Drive, z której można podziwiać piękno kanionu. Park zajmuje obszar w zachodniej części wyżyny Kolorado i zbudowany jest ze skał piaskowcowych, które tworzą płaskie stoliwa, kręte kaniony i malownicze formy skalne przypominające zamki, iglice i wieże. Teren parku rozcięty jest głęboką doliną Rzeki Dziewiczej (ang. Virgin River).
Kolejne dwa parki omówione przez podróżników to parki w stanie Arizona. Pierwszy z nich, Antelope Canyon National Park to kanion szczelinowy znajdujący się na terenie rezerwatu plemienia Nawaho. Powstawał przez miliony lat wskutek wymywania piaskowca Navaho, charakterystycznego dla tego obszaru, przez tzw. powodzie błyskawiczne – zarówno podczas deszczy monsunowych jak i nagłych gwałtownych opadów woda nie wsiąka w kamienne podłoże tylko szybko spływa w dół kanionów do Jeziora Powella. Wygładzoną powierzchnię skał kanion zawdzięcza okresowemu zalewaniu wodą opadową tworzącą silny potok płynący ku rzece Kolorado. Dno kanionu jest z reguły kamieniste, na potrzeby turystyki wysypywane piaskiem.
W drodze drugiego z parków Arizony, Wielkiego Kanionu, niedaleko miasteczka Page w Arizonie odwiedzili miejsce zwane Horseshoe Bend, czyli w wolnym tłumaczeniu „Podkowa”. W tym miejscu rzeka Kolorado, płynąca w Glen Canyon, zawraca o 270° tworząc przepiękny punkt widokowy uwieczniany na setkach fotografii, które można znaleźć w magazynach podróżniczych. Jest to istny cud natury, który rzeka Kolorado wyrzeźbiła płynąc przez tysiące lat pośród łupkowych i piaskowych skał zwanych Navajo Stone tworzących płaskowyż Kolorado.
Grand Canyon to przełom rzeki Kolorado przez Płaskowyż Kolorado. W obecnym kształcie Wielki Kanion ma 446 km długości i osiąga głębokość do około 1600 m. Szerokość waha się od ok. 800 m (pod punktem widokowym Toroweap na Północnej Krawędzi) do 29 km w najszerszym miejscu. Jest to największy (jednak nie najgłębszy) przełom rzeki na świecie.
Zwieńczeniem tych parków położonych w skalistych i pustynnych terenach jest Dolina Śmierci (ang. Death Valley) na pustyni Mojave w południowej części stanu Kalifornia. Najniżej położony punkt znajduje się 86 m p.p.m., stanowiąc największą depresję w Ameryce Północnej. Na tym niegościnnym obszarze panuje klimat zwrotnikowy, suchy, z opadami nie przekraczającymi 50 mm rocznie (w niektórych latach deszcz nie pada w ogóle). Jest to najbardziej suche miejsce Ameryki i jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi, gdzie 10 lipca 1913 roku temperatura osiągnęła 56,7°C. Jest to nadal światowy rekord temperatury powietrza. Dolina Śmierci wypełniona jest popękaną, zasoloną skorupą, a w okresie letnim w środku dnia piasek rozgrzewa się do powyżej 43°C. W 1933 r. Dolina Śmierci została ogłoszona narodowym pomnikiem USA, a w roku 1994 parkiem narodowym.
Na zakończenie, kończąc serię przepięknych lecz suchych i ubogich w roślinność miejsc chronionych w USA Joanna i Paweł wprowadzili nas w świat mamutowców olbrzymich, czyli sekwoi rosnących w Yosemite National Park. Jest to park położony w środkowej Kalifornii, na zachodnich zboczach gór Sierra Nevada. Ponieważ połowie XIX wieku, w wyniku rozpowszechnienia informacji o istnieniu Doliny Yosemite, pojawiło się zagrożenie nadmiernego wykorzystania środowiska przyrodniczego przez prywatnych inwestorów, Kongres, po złożeniu wniosku przez tamtejszych osadników, podjął decyzję o utworzeniu rezerwatu na terenie doliny. Obszar był od tego czasu zarządzany przez władze stanu Kalifornia. W 1890 r. na miejscu tym założono Park Narodowy Yosemite, który obejmował nie tylko teren Doliny Yosemite, ale też okoliczne obszary, a w 1906 r. połączono go z rezerwatem. W 1984 r. park został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Park zajmuje powierzchnię ok. 3030 km. Jest najbardziej znany ze względu na granitowe urwiska, wodospady, czyste potoki, skupiska olbrzymich sekwoi oraz różnorodność biologiczną. Ponad 95% powierzchni parku stanowią tereny nieprzekształcone w znacznym stopniu przez człowieka. Więcej… Galeria