Autor Cezary Waszczyński, słowo wstępne do tomiku poezji pt. „Wizerunek”
Poezja Heleny Baronicz, dość obszerna i różnorodna, składająca się z kilku kręgów tematycznych, jest chyba typową poezją kobiecą, charakterystyczną dla autorek o dużym doświadczeniu życiowym.
Uderzające jest podobieństwo tych utworów do najbardziej znanych wierszy Iłłakowiczówny; co najmniej połowa tekstów Heleny Baronicz ma ten sam klimat i nastrój, a nawet podobne akcesoria: są tu wróżki, czarodziejki, dobre duszki, zjawy, smoki – specyficzny świat poetycki, bliski bardzo często kobietom-poetkom. Również styl tych wierszy przypomina Iłłakowiczównę.
Autorka widzi siebie jako Damę-Cygankę; spora część jej utworów poświęcona jest Cyganom i cygańskości, życiu w taborze i muzyce wędrownego ludu; szczególnie podkreślony został sentyment do czardasza. Zastanawianie się nad własną osobowością, dostrzeganie w dobie dwóch sprzecznych światów, refleksje nad życiem, upływem czasu, nad szczęściem, miłością i własną rodziną – to najczęściej pojawiające się motywy w twórczości Heleny Baronicz. Są w jej wierszach zawarte wspomnienia z poprzedniego wcielenia sugestia z zakresu wiary w reinkarnację), a także wizja życia pośmiertnego, osadzonego w kosmosie.
Najkrótsze utwory często skierowane są do Boga: to rozmaite życzenia, prośby o zdrowie, szczęście i pomyślną przyszłość – dla siebie, rodziny, przyjaciół i znajomych, dla całej ludzkości. Poetka opowiada się przeciwko cierpieniu, domaga się szczęścia dla człowieka i uzasadnia jego niezbędność w życiu i pracy wszystkich ludzi.